Rozdział ósmy – Chustka za mecz?

„Pocałunek wymyślił mężczyzna, aby kobiecie nareszcie zamknąć usta.” [2]

[Beyoncé ft. Jay-Z  – „Deja Vu”]

17 październik 2013 r.

Wpinała do segregatora ostatnie koszulki z dokumentami. Dostała trochę papierów do zeskanowania i wprowadzenia do systemu na komputerze. Chyba prezes nie chciał, żeby się nudziła, bo ta sprawa ani trochę nie była nagląca. Kartki na ściennym kalendarzu powiewały delikatnie pod wpływem wiatru. Otworzyła jedno z okien na oścież, żeby wywietrzyć pomieszczenie z nadmiaru męskich perfum.

Do tej pory zastanawiała się, jak dała się postawić w takiej sytuacji. Tego dnia znowu zjawił się syn Piechockiego. Brunetka założyła, że ponownie potrzebował coś od swojego ojca, więc tylko skinęła mu na powitanie i powiedziała, że może wejść. Jednak chłopak w gabinecie nie zabawił zbyt długo, a znacznie bardziej zainteresowany był przedsionkiem i jej biurkiem. Chcąc nie chcąc w końcu zwróciła na niego uwagę, bo nie przywykła traktować ludzi, jak powietrze. To chyba był jej błąd. Kacper wciągnął ją w rozmowę, dziwnie ożywiony. Wcale nie spieszyło mu się do wyjścia, bo wygodnie rozsiadł się w fotelu. W jednej chwili rozmawiali o głupotach, a w drugiej patrzyła na niego wielkimi oczami, mrugając ze zdziwienia. Zaproponował jej spotkanie. Jej. Widzieli się drugi raz na oczy, a on wyskakiwał z taką propozycją?

Zrobiła dobrą minę do złej gry i zaczęła litanię dziwnych tłumaczeń. Nic do niego nie miała, ale nie uważała jego pomysłu za dobry. Przyjaźniła się z Karolem i Andrzejem, poznała kilku graczy, ale nie planowała się spoufalać z nikim zaraz na początku nowej pracy. Zamierzała uniknąć plotek, że przyszła tu szukać faceta. Niestety siatkarz nie zniknął, ani nie cofnął swoich słów. Wpatrywał się w nią z nieśmiałym uśmiechem i uparcie czekał na odpowiedź. Przeklinała się za swój odruch człowieczeństwa i to, że mu nie odmówiła. Po co miała robić chłopakowi jakieś nadzieje? Jeszcze by sobie pomyślał za dużo. Dobra, skoro się w to wpakowała, to utnie to zaraz po tym spotkaniu. Może on sam zauważy, że nie za wiele ich łączy.

- Puk, puk – zawołał ktoś przez drzwi, a ona aż podskoczyła w miejscu. Bała się, że to znowu Piechocki.

- Otwarte – odkrzyknęła, gryząc się w język zanim wystosowała ciętą ripostę. W końcu to mógł być ktokolwiek, nawet jakiś oficjalny gość, wpadający bez zapowiedzi. Ważniak bez poczucia humoru.

- Przyszedłem sprawdzić, czy się nie zapracowałaś na śmierć albo nie przygniotły cię jakieś tomiszcza – w pomieszczeniu zjawił się Wrona.

- I co, pewnie rozczarowany, że żyję? – uniosła brew do góry.

- Skąd. Płakałbym po tobie pół roku – złapał się za serce. – Tak z innej beczki, to nie powinnaś już wychodzić? – wskazał na zegar.

- Dostałeś na komunię psa zamiast zegarka, czy jak? Nie znasz się na zegarze? Jest za dwadzieścia. Nie mogę sobie wychodzić, jak chcę. Ja to nie wy – wytknęła mu język.

- Skoro aż taki pracuś z ciebie, to poczekam – przysunął sobie krzesło do jej biurka i uśmiechnął się do przyjaciółki szeroko.

- Najadłeś się sera i teraz się szczerzysz? – spytała, zdziwiona jego zachowaniem.

- Skąd. Jestem po prostu najlepszym przyjacielem na świecie i podwiozę cię do domu po pracy. I tak nie mam co robić.

- Czekaj, nie wiem, czy już spadać z krzesła na podłogę z wrażenia, czy jeszcze nie – ironizowała. – Jeśli nie ma w tym żadnego podstępu, to chętnie skorzystam – przytaknęła.

- Nie ma. To tak z czystego serca. A jak tam minął ci dzień? Jakieś atrakcje poza papierami? – obserwował jej sprawne ruchy.

- Nie, nic ciekawego… - zacisnęła usta w wąską kreskę.

- Coś ukrywasz, prawda? To jakaś prezesowska tajemnica? Będą podwyżki? – brunet świdrował ją wzrokiem. Podniosła na niego spojrzenie pełne politowania.

- Nic z tych rzeczy. Był tu wasz kolega – mruknęła, znad przewracanych kartek.

- Nasz kolega? Który? Trochę ich jest. Ktoś trafił na dywanik? – strzelał pytaniami, byle coś z niej wydusić.

- Piechocki. Wcale nie na dywanik, tylko kręcił się tutaj.

- Tu? Ale że tu przy twoim biurku? – środkowy nic z tego nie rozumiał.

- Taa. Chyba zaprosił mnie na randkę – wycedziła przez zęby, nie podnosząc na niego wzroku.

- Co? Hahahahahaha – chłopak wybuchł szalonym śmiechem. – Serio? A to ci młody podrywacz. Długo mu to nie zajęło.

- Dziękuję za twoje pełne wsparcie i zrozumienie sytuacji – warknęła dziewczyna z trzaskiem zamykając segregator.

- No nie gniewaj się, po prostu to mnie przerosło. Ty i on… O matko, w ogóle tego nie widzę – śmiał się dalej. – Zaraz, zgodziłaś się?

- No a co miałam zrobić? Myślałam, że się go stąd nie pozbędę albo zaraz mi się rozpłacze. Koniec końców mógł polecieć do ojca i dopiero bym miała problemy – analizowała wszystkie opcje. Co jak co, ale pracy nie zamierzała tracić.

- Konrad taki nie jest, nie zwolniłby cię z takiego powodu – odpowiedział Andrzej, ale uśmiech nie schodził mu z twarzy. – No to szykuje się randka sezonu. Fiu, fiu.

- Albo wyjdź albo zamilcz. Kornelia na pewno okaże mi więcej zrozumienia, nawet Karol by się tak nade mną nie znęcał – Julka zgromiła go spojrzeniem.

- Jasne, jasne. A co tam u twojej poszkodowanej współlokatorki? Chodzi już? – zainteresował się brunet.

- Chodzi, nogi jej nie odpadły, ale tylko po mieszkaniu. Dostała kilka dni zwolnienia, więc po co ma gdziekolwiek wychodzić. Nie wiedziałam, że z ciebie taki ratownik medyczny – teraz to ona posłała koledze złośliwy uśmiech.

- Jestem siatkarzem, to u nas częsta kontuzja. Znam się na temacie – wyjaśnił obojętnym tonem. Nie zamierzał dawać przyjaciółce satysfakcji. – Lepiej się czuje?

- Jakiś ty troskliwy, Andrzejku. Tak, znacznie lepiej. Trochę marudzi, że obcasów nie będzie mogła nosić – odparła brunetka.

- Kobiety – pokręcił głową. Potem zerknął na zegar. – Dobra, Julka. Nie rób się nadgorliwa. Za dwie. Spadamy stąd.

Podjechali samochodem siatkarza pod jej blok. Zadowolona z podwózki dziewczyna ruszyła do wejścia. Naprawdę nie wiedziała, co wstąpiło we Wronę. Najpierw pomagał Neli, potem jej. Zbierał jakieś punkty sprawności, czy co? Zaskoczona odkryła, że wcale nie odjechał, tylko człapał za nią.

- A ty co? Zostałeś moim cieniem? Chcesz mnie wnieść po schodach? Proszę bardzo – złapał się jego ramienia.

- Nie za wygodna jesteś? Trzeba było Kacperka prosić, na pewno by cię wniósł – odgryzł się środkowy.

- Gnida!  - przydepnęła jego stopę i sama ruszyła dalej po schodach. Zatrzymała się tuż przed swoimi drzwiami. – A ty dalej tutaj?

- Muszę zerknąć na kostkę mojej podopiecznej – błysnął zębami.

- Aaa, czyli po to to wszystko było – westchnęła zrezygnowana. – Zostań tutaj, bo nie zamierzam znowu dostać za ciebie wyzywania. Spytam jej, czy mogę cię wpuścić.

Siatkarz wzruszył ramionami. Niech sobie Julia pyta, przecież wywarł ostatnio na jej współlokatorce bardzo dobre wrażenie. Uśmiechnął się do siebie pod nosem. Tak, udała mu się ta wizyta. Wbrew pozorom tyle mu wystarczyło do ogromnego zadowolenia i  chętnie by to powtórzył.

- Nela? Jesteś? – brunetka krążyła po mieszkaniu, szukając przyjaciółki.

- W salonie! – krzyknęła blondynka, która oglądała serial.

- Na naszej wycieraczce czeka dwumetrowy kij do szczotki i pyta czy może wejść – oznajmiła Julka wchodząc do pokoju. – Wiesz, ten specjalista od kostek.

- Skoro musi niech wejdzie – powiedziała kosmetyczka i wróciła do oglądania.

- Ale ty musisz się nim zająć, bo ja lecę pod prysznic – zawołała z korytarza. – Możesz wejść. Jest w salonie, spróbujcie się nie pogryźć.

Wrona z zadowoloną miną wkroczył do mieszkania dziewczyn. Podążył za odgłosami telewizora i wkrótce dojrzał czubek blond czupryny wystający znad kanapy.

- Cześć, królowo parkietu.

- Cześć, dwumetrowy kiju od szczotki.

Wiem, że nie mogę się ciebie pozbyć

Bo wszystko co widzę to ty

I nie chcę żadnego zamiennika

Kochanie przysięgam, to Deja Vu [1]

- A jaki wielofunkcyjny – poruszył brwiami i usiadł obok niej. – Jak tam nóżka?

- Dzięki. Już nie boli – zignorowała pierwszą część jego wypowiedzi.

- To co, niedługo śmigamy na kolejną imprezę? - zaproponował, patrząc w ekran.

- Nie. Skoro już przyszedłeś to czy masz moją chustkę? Nudzi mnie już to, że tak długo ja przetrzymujesz.

- Zapomniałaś chyba, co miałaś zrobić, żeby ją odzyskać – siatkarz objął ją ramieniem ponad głową.

- Imprezę można uznać za wyjście, więc zrobiłam wszystko co miałam zrobić – powiedziała i trzasnęła go po ręce, a ten zabrał ją z oburzoną miną. To, że ją całował dwa dni temu nie znaczyło, że będzie zaraz z nim tak blisko. W zasadzie to wcale nie zamierzała się do niego zbliżać.

- To było moje dobre serce, a nie wspólne wyjście – pokręcił głową.

- Nie wymyślaj i ciesz się, że w ogóle chciałam z tobą tańczyć – prychnęła.

- Tak krótko, a w dodatku mi uciekłaś. Żądam powtórki – uśmiechnął się cwanie.

- Żądam mojej chustki.

- Możesz żądać, ale to nic nie zmieni. Ciągle to ja ją mam – wzruszył ramionami. Bawiła go jej złość i te urocze zmarszczki wokół oczu.

- Lubisz znęcać się nad ludźmi, co? Zmuszać ich do przebywania w twoim towarzystwie chociaż tego nie chcą.

- Gdybyś nie chciała, to byś nie kazała Juli mnie wpuścić. Jednak czymś cię ująłem – przysunął się do niej.

- Studiuję stadium twojej głupoty, a potem napiszę o nim pracę i zostanę sławna i bogata.

Widzę rzeczy, o których wiem, że nie istnieją

Czy ja śnię? Gdy widzę jak przechodzisz obok mnie

Prawie wypowiadam twoje imię

Lepiej się przyglądam i odwracam wzrok

To tak jakbym traciła szansę [1]

- Wtedy spędzalibyśmy ze sobą dużo czasu, podoba mi się  - zetknął ich ramiona.

- Obejdzie się bez takich tortur dla mnie – odsunęła się od niego. – Nie musisz już wyjść?

- Przecież dopiero przyszedłem. Może zrobię nam herbatki? – zaproponował zupełnie niezrażony jej tonem.

- Nie dam się otruć we własnym mieszkaniu.

- W takim razie wyjdźmy gdzieś, jak wydobrzejesz. W lokalu cię nie otrują – popatrzył na nią uważnie.

- Jesteś upierdliwy jak komar w nocy z czego komara można trzasnąć butem i zginie.

- Taki mój urok. Nie możesz o mnie zapomnieć – wyszczerzył się. – To może wpadniesz na jakiś nasz mecz? Jestem skłonny przystać na taką zamianę.

- Chustka jeśli przyjdę na wasz mecz? – zapytała dla pewności.

- Dokładnie tak. Możesz być pewna, że przyjdę się przywitać po meczu – położył dłoń na jej kolanie.

- Zabieraj rękę – wycedziła przez zęby.

- Wolisz usta? – zasłonił jej twarzą widok na ekran. Zanim zdążyła mu zwrócił uwagę, przyssał się do jej ust. Mogła mówić na niego różne rzeczy, ale wiedział, że mowa ciała zawsze ją przekona.

Pocałunek wymyślił mężczyzna, aby kobiecie nareszcie zamknąć usta.  [2]

- Co ty wyrabiasz? – odepchnęła go po chwili i odsunęła się tak daleko jak pozwalała jej krawędź i boczne oparcia kanapy.

- Przytaczam ci moje najlepsze argumenty – podążył za nią w róg kanapy. Ułożył dłonie po obu stronach ciała dziewczyny. Zamknął ją w pułapce.

- Przestań – warknęła. – Przyjdę na ten wasz mecz, ale jak nie oddasz mi chustki to ci nogi z dupy powyrywam – zagroziła licząc, że odpuści.

- Uuu, będzie macanko – spojrzał na nią znacząco i znowu zbliżył ich twarze. – Czytasz mi w myślach.

- Niech cię wymaca twoja dziewczyna – prychnęła i odchyliła głowę.

- Akurat jest wakat na tej pozycji, zainteresowana? – rzucił i wykorzystał sytuację, by wylądować ustami na jej szyi.

- Nie – próbowała go odepchnąć, ale jak miała dać sobie radę z dwumetrowym i pewnie dwa razy cięższym od niej mężczyzną. – Daj mi spokój!

Skarbie wydaje się, że gdziekolwiek pójdę

Widzę ciebie, twoje oczy, twój uśmiech

To jakbym oddychała tobą, bezradnie wspominam

Nie chcę nikogo porównywać z tobą [1]

- Źle ci? – ciągle całował jej skórę i próbował wrócić do ust. Chwycił jej ręce, by się nie wyrywała.

- Bywało lepiej – prychnęła.

- Ach tak? – przycisnął ją mocniej swoim ciałem do kanapy i naparł wargami na jej usta. Od razu wsunął między nie swój język, nie pozwalając jej na chwile oddechu.

Nie miała szans na ucieczkę. Trzymał jej ręce, więc nie mogła go od siebie odepchnąć, nogi ugrzęzły pod ciężarem jego ciała. Poddała się i zaczęła odwzajemniać pocałunki. Poczuła rozchodzącą się po ciele przyjemność. Nagle zapragnęła by nie przerywał tego nigdy. Jego jedna dłoń wylądowała na jej szyi i delikatnie pieściła skórę tuż za uchem. W końcu rozluźnił również drugą dłoń, więc zwalczyła pokusę pozostania w jego ramionach i wyrwała mu się. Głęboko oddychając na środku salonu posyłała mu spojrzenia godne bazyliszka.

Przez chwilę myślał, że mu uległa i będą mieli szansę posunąć się dalej. Mimo wszystkich swoich protestów odpowiadała na jego pocałunki. Wyczuwał, że ją zaskoczył, ale inaczej ani razu nie posmakowałby jej ust. Czasem musiał zrobić coś wbrew jej woli. Na tym na razie polegała ta znajomość. Droczyli się wzajemnie, ciągle przepychali między sobą piłeczkę. Brunet lubił dziewczyny z temperamentem, a ta podobała mu się szczególnie.

- Przynieść chustkę na wasz najbliższy mecz, bo jak nie to ci wyrwę nogi z dupy – zagroziła i głośno trzasnęła drzwiami swojego pokoju za którymi zniknęła.

Chłopcze, próbuję się opanować

Ale nie kontroluję siebie

Twoja seksowność jest tak pociągająca

Nie mogę się tego pozbyć [1]

______________________

[1] Beyonce ft. Jay - Z - Deja vu

[2] Magdalena Samozwaniec

______________________

Wiem, że mnie dawno nie było, ale od końca poprzedniego roku nic nie idzie tak jakbym chciała. Jednak biorę się w garść i za tydzień pojawiam się z nowym postem. Zapisuję sobie w kalendarzu. I biorę się też za nadrabianie Waszych blogów. Całusy.